کد مطلب:28183 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:102
ما جاعَ فَقیرٌ إلّا بِما مُتِّعَ بِهِ غَنِیٌ.[1]. تنگ دستی گرسنه نمانْد، مگر از آن رو كه توانگری بهره مند شد. دولت اسلامی، موظّف است كه از انباشته شدن بی رویّه ثروت در دست توانگران، جلوگیری كند و زمینه های تمتّع استثمارگرانه اغنیا را از بین ببرد و با تلاش مستمر و برنامه ریزی دقیق، فرودستان را در جهت دستیابی به نیازهای ضروری زندگی، یاری رساند. امّا در این جهت، در همان روزگار كوتاه حكومت و با آن همه درگیری ها و توطئه ها و كارشكنی ها، دستِ كم، كوفه را به جایی رساند كه می فرمود: ما أصبَحَ بِالكوفَةِ أحَدٌ إلّا ناعِماً؛ إنَّ أدناهُم مَنزِلَةً لِیَأكُلُ مِنَ البُرِّ ولَیَجلِسُ فِی الظِّلِّ و یَشرَبُ مِن ماءِ الفُراتِ.[2]. اكنون در كوفه، همگان از زندگی بهره مندند و فرودست ترینِ آنها، نان و سایبان دارد و از آبِ فرات، بهره می گیرد. سفارش های امام علیه السلام به كارگزاران در توجّه به طبقات فرودست جامعه و به اصطلاح امروزی «قشرِ كم درآمد»، تكان دهنده است. امام، تنگ دستی فردی نصرانی را كه روزگاری توانگران، از توانِ او بهره گرفته اند و به هنگام پیری و ناتوانی، او را رها كرده اند، برنمی تابد[3] و به تأمین زندگانی او از بیت المال، فرمان می دهد و حاكمان را به جستجو در زوایایِ اجتماع، امر می كند تا زمینگیران و مستمندان را دریابند و آنان را از چنگال فقر برَهانند.
آهنگ كلّی سیاست اقتصادی علی علیه السلام، مبارزه با فقر و ریشه كن ساختن آن از صحنه جامعه اسلامی است. رهنمودهای حضرت در این زمینه، بسی قابل تأمّل است. او تأكید می كند كه گرسنگی و تنگ دستی عدّه ای، معلول بهره وری های بدون مرز عدّه ای دیگر و گشاده دستی های توانگران است: